Ritskoðað skólastarf

Meirihluti Mannréttindaráðs Reykjavíkur , fulltrúar Samfylkingar og Besta flokksins, hafa nú í hyggju að banna allt samstarf milli kirkju og skóla borgarinnar og allt það skólastarf sem hugsanlega hefur trúarlega skírskotun.  Látið er í veðri vaka að þessi bönn eigi að draga úr umkvörtunum foreldra, semja frið og skapa skýrar reglur fyrir stjórnendur leik- og  grunnskóla. Þetta er fyrirsláttur. Reyndin er öðru nær.  Engar tölulegar upplýsingar eru til um þessar meintu kvartanir.  Þegar ég var formaður Mannréttindaráðs á síðasta kjörtímabili varð ég þess ekki vör  að foreldrar upp til hópa hefðu áhyggjur af samstarfi kirkju og skóla.                                                                                                                 Að kalla svona bönn og skilyrðingar leiðbeinandi fyrir skólastjórnendur eru hrein öfugmæli. Þau vekja þvert á móti upp ógrynni álitamála sem með einstrengislegri afstöðu geta hæglega breytt öllu skólastarfi í menningarlegt tómarúm  – skilyrtu af túlkunum og oftúlkunum embættismanna úti í bæ:  Mega skólakórar ekki syngja sálma? Má ekki syngja þjóðsönginn sem er sálmur? Má ekki kenna börnum heilræðavísur sr. Hallgríms?  Verður kennara bannað að segja ,,Guð hjálpi þér ´´- ef einhver hnerrar ? Mega börn ekki teikna  jólakort með mynd af jesúbarninu í jötunni? Og mega prestar ekki sinna áfallahjálp í skólum þegar dauðsföll ber að garði?

Tillagan ber vott um trúnaðarbrest gagnvart skólastjórum og kennurum. Meirihluti mannréttindaráðs treystir augljóslega ekki þessum aðilum til að standa vörð um mannréttindi nemenda  sinna og forráðamanna þeirra við núverandi skipan.   

Ég er sannfærð um að skólastjórar og kennarar í Reykjavík brjóta ekki á mannréttindum nemenda sinna eða forráðamanna þeirra.  Þeir eru upp til hópa víðsýnt, velmenntað og velmeinandi fólk sem leggur sig fram við það að standa  vörð um velferð og réttindi sinna skjólstæðinga. Auk þess tel ég afar mikilvægt að skólar borgarinnar séu sem sjálfstæðastir: Þeir skapi sér sérstöðu á eigin forsendum með frumkvæði eigin starfsfólks  og myndi þannig fjölbreytni í skólastarfi. Það er því engin þörf á  þeim skilyrðingum á reykvísku skólastarfi sem tillagan gerir ráð fyrir.

 Þessi tillaga er ekki það sáttaboð sem forráðamenn hennar reyna að telja okkur trú um. Þar tala viðbrögðin við henni skýrustu máli. Hún er þvert á móti aðför að íslensku samfélagi, menningu þess, sögu og tungu.  Alvarlegustu afleiðingar þessarar tillögu gætu ýtt undir tortryggni og andúð á nýbúum samfélagsins. Við skulum vona að svo verði ekki, enda eiga þeir engan þátt í þessari illa ígrunduðu tillögu.